کلیاتی درباره تشکل زنان در دوران محمدرضا پهلوی

پس از برکناری رضاشاه و روی کار آمدن محمدرضا پهلوی، تشکل زنان همچنان مورد توجه بود. به طوری که روز به روز بر تعداد انجمنها و جمعیتهای زنان افزوده می‌شد. این افزایش تشکل تقریباً با طرح انجمنهای ایالتی و ولایتی دولت مصادف شد. در سالهای 1340-1350، حکومت پهلوی به منظور تحکیم قدرت بیشتر به سمت امریکاییها متمایل شد و به توصیه طراحان امریکایی، طرح انقلاب سفید را در ایران به اجرا درآورد. هدف مهم این طرح، خروج ایران از بافت سنتی در سطح وسیع و وارد ساختن آن به دوران نوین اقتصادی اعلام شد. اما نتیجه آن بروز بی‌ثباتیِ اقتصادی، از بین رفتن کشاورزی، و ظهور صنایع مونتاژ بود. در مرحله اجرای این طرح نیز تعارضات بسیاری در جامعه پیش آمد؛ به طوری که بیشتر نیروهای مذهبی و روشنفکر به عوارض طرح واقف شده، با آن مخالفت کردند. در این میان، حکومت نیز نیروهای متعددی را در مقابل مخالفان خود مجهز ساخت. ازجمله نیروی زن غربگرا که از ابتدای تأسیس کانون بانوان تا 

روایت کرمیت روزولت از کودتای 28 مرداد 1332

دوران نهضت ملی شدن صنعت نفت ایران از مقاطع تاریخی پر ارج و البته به یادمانی کشورمان به شمار می‏رود؛ نهضتی که اساساً به منظور استیفای حقوق از دست رفته ملت ایران از کشور استعماری بریتانیا آغاز شد و با ملی شدن نهایی صنعت نفت ایران به اوج خود رسید. اما مجموعه علل و عوامل تلخی که عمدتاً از مداخلات و تجاوزکاریهای کشورهای انگلستان و آمریکا نشأت می‏گرفت و توطئه‏های پیدا و پنهان عوامل داخلی استبداد و استعمار خارجی بر آن دامن می‏زد موجبات زودهنگام پایان دوران شیرین نهضت ملی شدن صنعت نفت ایران را فراهم آورد. در این میان البته بروز اختلاف میان رهبران نهضت (که به ویژه پس از آغاز نخست‏وزیری دکتر مصدق روندی تدریجی ولی مداوم را پیموده بود) بیش از پیش دشمنان خارجی و داخلی نهضت را به ائتلاف شومی که در سر می‏پرورانیدند نزدیکتر ساخت و نهایتاً پس از ماهها توطئه کشورهای انگلیس و آمریکا و عوامل داخلی آنان، آن «کودتای سیاه» در 28 مرداد 1332 بار دیگر امید مردم کشور را به یأس تبدیل کرد و طلیعه سالیان طولانی تباهی و فساد در عرصه کشور شد. کرمیت روزولت از طراحان اصلی کودتای 28 مرداد و مجری و کارگردان مشترک دو کشور آمریکا و انگلیس در جریان وقوع این کودتای سیاه بعدها طی خاطرات خود به نقش دو کشور انگلیس و آمریکا در وقوع کودتای 28 مرداد 1332 چنین اشاره کرد:  

مجلس پنجم و ترفند جمهوری‌خواهی

مجلس پنجم که مقارن به قدرت رسیدن رضاخان بود و در 22 بهمن 1302 تشکیل شد، یکی از مهمترین ادوار مجلس شورای ملی بود. این مجلس با نطق محمدحسن میرزا ولیعهد افتتاح شد و پس از انجام مقدمات کار میرزا حسین خان موتمن‌الملک به ریاست و سید محمد تدین و میرزا عبدالعلی طباطبایی سیدالمحققین به نیابت آن برگزیده شدند. این مجلس تاثیرات شگرفی در تاریخ ایران باقی گذاشت.

اکثریت مجلس  را در این دوره نمایندگان ائتلافی فراکسیون تجدد (حدود 40 تن) به رهبری سید محمد تدین و فراکسیون سوسیالیستها (حدود 14 تن) به رهبری سلیمان میرزا تشکیل می‌دادند و در برابر این اکثریت فراکسیون اقلیت قرار داشت که با لیدری آیت‌الله سید حسن مدرس اداره می‌شد. اقلیت و اکثریت بنابر سنت پارلمانی در برابر هم به فعالیت می‌پرداختند.

 

مجلس در ماههای بهمن و اسفند  

دولت مصدق از نگاه یک روزنامه درباری

ایران در دوره نخست‌وزیری محمد مصدق، یکی از چالش برانگیزترین و پُرهیاهوترین ادوار سیاسی تاریخ معاصر خود را سپری نمود. جدای از رویکرد اقتصادی و همچنین سیاست خارجی متفاوت نسبت به دولتهای سابق، مصدق سعی نمود در عرصه داخلی هم از استبداد حاکم بر فضای سیاسی ایران بکاهد. در همین راستا بود که در دوره زمامداری او، مطبوعات زیادی از همه طیفهای سیاسی، اعم از ملی‌گرایان لیبرال و سوسیال، سلطنت‌طلب، اسلامگرا و کمونیست منتشر شده و آزادانه به ابراز نظرات خود می‌پرداختند. البته اعطای این آزادی بیان، بدون مناقشه و چالش نبود، بلکه سبب سوءاستفاده برخی نشریات، از فضای باز سیاسی موجود گردیده، و کار به هتک حرمت، افترا و تخطّی از چارچوب قانون منجر می‌شد. مسئله‌ای که به کرّات، دامن شخصِ نخست‌وزیر وقت ایران را هم گرفته، او را در نوک پیکان حملات لفظی شدید برخی از مطبوعات قرار داد. در این مقاله کوتاه، نمونه‌هایی از محتوای مطالب یک نشریه (هفته‌نامه که به طور متناوب منتشر می‌شد) سلطنت‌طلب با عنوان صبح وصال آورده شده، تا از این طریق، به رویکرد نشریه مذکور نسبت به نخست‌وزیر ایران، و همچنین چگونگی ایفای نقشِ آن، به عنوان نمونه‌ای از عناصر سلطنت‌طلب، در تضعیف و سقوط دولت دکتر مصدق پی برده شود.

اولین شماره صبح وصال دقیقا یک ماه بعد از قیام سی تیر1331ش منتشر گردید. این شماره، با توجه به جوّ سیاسی حاکم بر کشور یعنی موضع قدرت مصدق در کنار کاشانی و با حمایت گسترده مردم ایران، و در آن سو، ضعف دربار پهلوی؛ بسیار محتاطانه بوده و فقط شامل نصایح و پیشنهادهایی به شرح زیر می‌گردید:

 

«تصویب قانون انتخابات که حق رای را به باسوادان تفویض نماید از خواسته‌های مردم روشن ضمیر این مملکت می‌باشد. آقای دکتر مصدق! اکنون که لایحه اختیارات به تصویب مجلسین رسیده و با فداکاری افراد دستجات مختلف، شما مجددا زمام امور کشور محروم و ستمدیده ما را به دست گرفته‌اید و اوضاع و احوال نیز به دلخواه شما و یاران شما جریان دارد... شایسته است لایحه انتخابات را هر چه زودتر تدوین و به تصویب آن همت گمارید». ¹

 

به رغم اینکه در ماههای نخستینِ بعد از قیام سی تیر،  

کوچک ِ بزرگ (نگاهی گذرا به مبارزات میرزا کوچک خان جنگلی) (بخش2)

حضور نیروهای روس و شکست نهضت

در 16 مرداد 1299 میرزا کوچک‌ خان جنگلی در ادامه مبارزات خود و اعاده استقلال و حاکمیت ملی ایران در شهر رشت حکومت جمهوری اعلام کرد. این اعلام در پی یک رشته تماسها و گفت و‌گوها با مقامات روسیه و کسب اطمینان از اینکه نیروهای مداخله‌گر آنان در شمال ایران در کار حکومت انقلابی میرزا کارشکنی نخواهد کرد صورت گرفت. درست سه هفته پیش از این اعلام در سپیده‌دم روز 28 اردیبهشت 1299 نیروهای ارتش سرخ به بهانه سرکوبی چند ضد انقلاب که در شمال ایران کمین کرده بودند (روسهای سفید) ²⁰ به بندر انزلی یورش بردند و این شهر را اشغال کردند. مقصود روسیه از ضد انقلاب افراد مسلحی بودند که با حمایت انگلیسها علیه بلشویسم نوظهور شوروی می‌جنگیدند.

 

جنگلیها که مبارزات مسلحانه با رژیمهای مستبد داخلی و استعمار خارجی را جهت برقراری درست انقلاب مشروطه آغاز کرده و جنگلهای شمال را مقر خود قرار داده بودند در آغاز پیروزی انقلاب روسیه روابط حسنه‌ای با بلشویکها برقرار کرده بودند و رهبران جدید روسیه میرزا را به عنوان یک انقلابی که بر ضد استعمار می‌دانستند ستایش می‌کردند. اما چندی نگذشت که روسها سیاست دوستانه خود را تغییر دادند و قدم‌به‌قدم به خاطر حفظ منافع خود در ایران از حمایت نهضت جنگل دست کشیدند و سرانجام با سیاستی هماهنگ با استعمار انگلیس زمینه‌های سقوط آن را فراهم کردند.

 

بدینگونه پس از استقرار ارتش سرخ در ایران چند نفری از اعضای حزب کمونیست عدالت باکو از روسیه وارد گیلان شدند و در رشت حزبی به نام عدالت تشکیل دادند و رفته‌رفته نیرویی به هم زدند و تبلیغاتی علیه کوچک‌خان آغاز کردند. میرزا دو نفر از اعضای نهضت را به قفقاز فرستاد تا